ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ
Κάθε χρόνο στις 27 Ιανουαρίου θυμόμαστε το έγκλημα του Ολοκαυτώματος που διαπράχθηκε από τη ναζιστική Γερμανία.
Οι ομαδικές εκτελέσεις, η σωματική κακοποίηση, οι θάνατοι από λιμοκτονία, που έκαναν οι Ναζί στις κατεχόμενες χώρες αποτελούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Η διαφορά από το έγκλημα της γενοκτονίας είναι ότι αυτή αποτελεί ένα πρόγραμμα ολοκληρωτικής εξαφάνισης μιας εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας, ώστε να μην μπορεί πια να αναπαραχθεί βιολογικά και πολιτισμικά.
Από τα βασικότερα στοιχεία που διαφοροποίησαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο από άλλους ήταν η οργάνωση ενός τεράστιου συστήματος από στρατόπεδα στην καρδιά της Ευρώπης και η εφαρμογή ενός σχεδίου ολοκληρωτικής καταστροφής εθνικών και θρησκευτικών ομάδων (Εβραίοι, Ρομά, Σλάβοι). Κορυφαίο θύμα αυτής της πολιτικής οι Εβραίοι της Ευρώπης καθώς χάθηκαν 6 από τα 10 εκατομμύρια . Ήταν δηλαδή μια μαζική δολοφονία.
Στη Νυρεμβέργη οι Ναζί δεν δικάστηκαν ειδικά για τη γενοκτονία των Εβραίων.
Σε σύνολο 70.000 περίπου Ελλήνων Εβραίων, περισσότεροι από 50.000 εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα του θανάτου, ποσοστό που υπερβαίνει το 70%. Στο Βέλγιο για παράδειγμα το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 37% και στη Γαλλία 30%.
Η ναζιστική Νέα Τάξη βασιζόταν στην ουτοπία μιας φυλετικά «καθαρής» γερμανικής αυτοκρατορίας, που απαιτούσε έναν πόλεμο για να υλοποιηθεί.
Πίστευαν στη φυλετική ιεράρχηση. Σ’ αυτή την ιεράρχηση πρώτοι ήταν οι γερμανικοί λαοί, οι Άριοι της ρατσιστικής μυθοπλασίας. Αυτοί ήταν οι εκλεκτοί που θα οδηγούσαν τους υπόλοιπους στον πόλεμο. Οι υπόλοιποι χωρίζονταν σε δύο μικρότερους κύκλους. Σε εκείνους των
οποίων η ζωή ήταν χρήσιμη στα μεγαλεπήβολα σχέδια του ναζισμού και σε εκείνους για τους οποίους ζωή ή θάνατος ήταν αδιάφορες καταστάσεις.
Για πολλές δεκαετίες οι Εβραίοι της Ελλάδας δεν μιλούσαν για την εμπειρία τους. Οι επιβιώσαντες από το Ολοκαύτωμα είχαν τραυματιστεί από τη βία, το σαδισμό, τον εξευτελισμό, το βιασμό της προσωπικότητας, τον ξεριζωμό και δεν μπορούσαν να εκφρασθούν με λόγια.
Σήμερα, το ζήτημα του αντισημιτισμού με τις νέες μορφές που εκλαμβάνει γίνεται επιτακτικό, όσο και αν είναι δύσκολο να ανακόψουμε τη νέα δυναμική τάσεων όπως ο νεοφασισμός / νεοναζισμός αλλά και ιδεολογιών, όπως ο φανατικός ισλαμισμός.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ, είναι απαραίτητη η γνώση του φρικτού παρελθόντος για να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτές οι δυνατότητες είναι πολύ πιο κοντά μας από όσο φανταζόμαστε, όπως με τραγικό τρόπο επιβεβαιώνουν τα πρόσφατα γεγονότα στην Ευρώπη και αλλού.
Μέσα από τη γνώση για το ολοκαύτωμα, για τα μαζικά εγκλήματα στην ιστορία είναι σημαντικό να τιμούμε τη μνήμη των θυμάτων, να αναλύουμε τα γεγονότα και να καλλιεργούμε ένα αίσθημα ευθύνης και υπευθυνότητας για όλα όσα διαπράχθηκαν από τις προηγούμενες γενιές.
Δεν είναι σωστό να είμαστε ρατσιστές και να έχουμε ξενοφοβία. Το μίσος πρέπει να σταματήσει
Πηγή : Η ιστορία των Εβραίων της Ελλάδας, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου (διασκευασμένο)
